De weken van 19 oktober - 1 november
Onze trouwe dagboeklezers hebben de afgelopen week helaas tevergeefs gezocht naar het vervolg.
Maar we zijn weer in de lucht!
De vorige week waren er nu niet bepaald vermeldenswaardige dingen gebeurd, dus dat inspireerde niet tot een verslag. Het leven van alle dag nam zijn beloop en zoals bij jullie gaat de ene week over in de volgende.
Het is alleen voor ons nu een beetje vreemd dat de kalenderdatum niet overeenkomt met het weer dat we jarenlang gewend waren.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ondanks het feit dat we ons soms akelig transpireren en bijna tot vervelens toe moeten douchen (2, 3 of zelfs 4 keer per dag, maar gelukkig kan het!!!) toch heerlijk vind dat hier zo ongeveer elke dag de zon schijnt. Gisteren toevallig niet, dat was ook wel apart, het was min of meer bewolkt en de temperatuur is niet boven de 30 graden gekomen. Dat was wel eens lekker voor een keer.
Sinco houdt elke dag de minimum en maximum temperatuur bij en die noteert hij. Hij heeft daarvoor een apparaatje met een barometer en thermometer.
Op een ochtend zei hij na een blik op de barometer: “Het wordt vandaag mooi weer!” Ik dacht echt: “Wat bedoel je? Het is hier toch altijd mooi weer?!”
Dus terwijl jullie de winterkleren voor de dag hebben gehaald en uit moeten kijken voor bevroren tenen, blijven we hier op kleur! En ik het lekker vind als ik het een keer “koud” heb. Onze lichamen passen zich al aardig aan, dus in de nacht, als het rond de 25 graden is, koelen we lekker af. Soms kruip ik dan toch tegen de ochtend even onder een (dunne) deken.
Ik had natuurlijk geen deken of dekbed meegenomen. Op Sumba heb ik voor zover ik mij herinner nooit een deken nodig gehad. Maar nu heb ik toch een dunne deken aangeschaft toen we laatst in de stad waren.
Ik zou wel vaker even naar het strand willen om even in de oceaan te zwemmen, maar aangezien je niet alleen mag en Sinco er niet om geeft, komt er weinig van. Blijkbaar gaan de mensen hier ook niet al te vaak. Maar goed, gelukkig hebben enkele buren een bad in de tuin en mag ik me daar wel eens in opfrissen.
Ik heb wel ontdekt dat je hier ’s avonds heerlijk buiten kunt zitten. Ik heb me laten vertellen dat dit typisch iets voor Nederlanders is. Amerikanen en Engelsen schijnen dat niet te doen. Eerst dacht ik dat het niet kon vanwege ongedierte. Maar het blijkt erg mee te vallen. In de avond als de zon onder is koelt het heerlijk af en binnen blijft de warmte hangen. Meestal zijn er geen muggen, en anders smeer ik me wel in met een of ander smerig goedje. Dus nu zit ik bijna elke avond een poos buiten, neem een bakkie koffie mee en soms mijn laptop op schoot , we hebben draadloos internet, ik kan zelfs buiten e-mailen. Een andere keer neem ik een boek mee en zit ik bij het licht van een zaklamp of een lamp op batterijen heerlijk te lezen. Soms komt Annette even bij me zitten kletsen en gisteren zelfs mijn Engelse buurvrouw.
Sinco heeft daar niet zoveel behoefte aan, die zit liever achter zijn bureau in de woonkamer. Altijd bezig met de lessen.
Onze buurvrouw Beulah kwam eigenlijk vragen of we zin hadden om een film te komen kijken. Nu dat hebben we ook gedaan, mooie film over een vrouw die na de oorlog 100 Joodse kinderen in Palestina wist te krijgen vanuit Polen.
Sinco vindt het nog steeds geweldig fijn om hier les te geven. De leerlingen zijn erg geïnteresseerd en het blijkt dat hij met veel leerlingen al een leuke band heeft opgebouwd. Ze komen met allerlei vragen en weten hem thuis ook vaak te vinden voor nadere uitleg of wat dan ook. Echt zo anders dan in Nederland!
Eén jongen, Robi, die nog niet zolang hier op school zit en in de dorm (het internaat) woont, heeft tot zijn 13e of 14e les gehad thuis bij zijn ouders die in een stam werken. Hij moet dus best wennen aan het leren en huiswerk maken met veel anderen om zich heen. Dat gaat hem niet zo goed af, hij moet echt nog leren om zijn tijd goed in te delen en zich te concentreren. Een poosje geleden had Sinco hem al eens bijles gegeven na schooltijd, maar het ging de laatste tijd toch niet zo goed. Zijn ouders maakten zich nogal zorgen en dat belemmerde hen in hun werk in de stam. Ze overwogen zelfs om een tijdje dat werk te onderbreken om hier te komen wonen bij hun twee kinderen. Maar Sinco heeft bedacht dat hij hier elke avond een poos bij ons kan komen zitten om zijn huiswerk te maken. Dus dat gebeurt nu. Zijn ouders zijn daar natuurlijk heel blij mee, lieten ze in een e-mailbericht weten. Tegen zijn ouders had die jongen gezegd dat hij het allemaal, dank zij Mr. Ter Maat steeds beter ging begrijpen, dat is wel heel bemoedigend.
Met zijn zus, Aubri, hebben we ook heel leuk contact gekregen.
Een poosje geleden meldde zich op mijn Skype een meisje uit het internaat van hier boven. Ik was wel verbaasd en verrast, dat een 16-jarig meisje, dat bij Sinco in de klas zit, en waarmee ik helemaal nog nooit contact had gehad, met mij contact zoekt via Skype. We hebben toen gezellig kennis gemaakt. Ze schreef over haar ouders die werken in een van de stammen werken en dat zij en haar jongere broer hier pas voor het tweede jaar op school zijn. Op de een of andere manier kregen we het over eten koken. Ik vroeg of zij ook wel eens kookt boven. Ze schreef dat ze thuis bij haar ouders wel vaak kookte en het heel leuk vond.
Toen stelde ik voor dat ze voor ons wel eens mocht koken. Van het een kwam het ander en intussen heeft ze hier al een keer gegeten. Zij had voor een nagerecht gezorgd, een heerlijk kokosgerecht uit de oven en na het eten liet ze ons haar foto’s zien, ze had haar laptop meegenomen.
Zij wonen op een prachtig plekje - Tsoi - op een ander eiland met een strand met wit zand, echt fantastisch mooi, zoals je het alleen of foto’s ziet, ha,ha. Dat geldt dus ook nog steeds voor mij! Hier is het zand, als er al zand is, grauw.
A.s. maandag heb ik haar weer uitgenodigd, we moeten nog even overleggen, wat zij dan gaat klaarmaken. Ik had laatst heerlijke pompoenensoep gemaakt met gember en kokosmelk. Ik ben van plan om die te maken als zij komt.
Zo komt voor mij het contact met de schoolkinderen ook een beetje op gang. Eerlijk gezegd ben ik niet de persoon die uit zichzelf een praatje gaat maken met tieners die ik niet ken, en nu zeker niet in het Engels. Maar kennelijk is het toch de bedoeling dat er wat meer contact gaat komen. Deze week kwam de dormmoeder om een gunst vragen. Zij en haar man hadden na een heel drukke intensieve periode even behoefte aan een dagje samen uit! Nu, met elke dag 10 pubers om voor te zorgen, kan ik dat goed begrijpen. Ze vroeg of ik de volgende dag in de schoolpauze om 10 uur, en tussen de middag tijdens de lunch voor de club wou zorgen. Dus om 10 uur wat lekkers klaarzetten, koekjes, en er gewoon even zijn, en tussen de middag ook alles klaarzetten voor de lunch. Ik vond het wel een klein beetje spannend, maar het ging natuurlijk prima. Sinco kwam tussen de middag ook boven eten, en die zorgt altijd wel voor de conversatie. Het zijn leuke kinderen.
Inmiddels heb ik het lege kamertje dat we hebben tot mijn eigen werkkamer ingericht. Na een oproepje per e-mail aan de mensen hier op het terrein bood iemand voor een zacht prijsje een leuk werktafeltje aan met een bureaustoel. Ook heb ik nog een klaptafel met wat stoeltjes in bruikleen van iemand die hier niet meer is (maar misschien terugkomt). Dat is een hele verbetering omdat ik nu niet meer op de huiskamertafel hoef te werken, naaien, computeren, enz. Ik moest dan altijd de spullen aan de kant schuiven als we gingen eten. Ook was het lastig dat de elektriciteitsdraden altijd over de grond lagen, waar ik helaas wel eens bijna over struikelde. Niet zonder gevaar dus. Nu heb ik lekker de ruimte en als er dan eens iemand komt kan ik gewoon de deur dicht doen en de eettafel is gewoonlijk netjes opgeruimd.
Ik ga nu op vaste dagen 3 keer per week naar de bieb en dat bevalt me prima. Verder heb ik nog een oppaskindje geregeld (ik kon het niet laten!). Eén van de gezinnetjes hier, ook met vier jonge kindertjes, heeft een schattig klein jongentje van ruim 1 jaar. In het voorbijgaan kon ik mijn ogen nooit van hem afhouden en ik zei al eens tegen de moeder: Op een dag steel ik hem nog een keer!
Toen ze eens met de kinderen bij de schommel was, zei ik dat ik het de mooiste tijd van mijn leven vond, toen onze kinderen nog klein waren. Ze keek me ongelovig aan.
In de loop van de tijd hoorde ik wel geluiden dat ze het allemaal best druk vond. Ze zijn zich ook aan het voorbereiden om in een stam te gaan werken, dus binnenkort moeten ze verhuizen. Dat zal een hoop extra drukte geven. Op een dag ben ik eens een praatje gaan maken, ze zat weer buiten bij de speelplaats terwijl haar jongste kinderen, een jochie van 4, en die kleine van 1, aan het spelen waren.
Ze luchtte haar hart even toen ik vroeg hoe het ging en ik haar best een beetje wilde helpen, door eens op de kleintjes te passen. Ze was zo gefrustreerd omdat de jongste kennelijk een hardnekkig knulletje is. Hij zit natuurlijk overal aan, dat hoort bij zijn leeftijd. Maar de andere kinderen waren goed te hanteren, die reageerden snel op vermaningen. Dit jochie is niet onder de indruk, zelfs niet als hij een tik op zijn handen krijgt. Tja, dat is lastig. Dus als ik alleen de jongste af en toe wilde meenemen dan zou ze dat geweldig fijn vinden. Elke moeder van jonge kinderen weet dat het tegen etenstijd spitsuur is en de kinderen vaak dubbel vervelend, omdat ze uitgespeeld en moe raken, en trek beginnen te krijgen, terwijl je dus eten klaar moet maken. Zo heb ik dus besloten om zo veel mogelijk aan het einde van de middag de kleine Elias op te halen en hem in ons huis te laten spelen. Natuurlijk moet ik zelf ook eten koken en is het inderdaad een jochie waar bij je ogen en oren van achter en van voren moet hebben. Maar ik heb er wat op gevonden.
Ik zet hem op een stoel naast me bij de gootsteen, de kraan die toch altijd drupt, zet ik met een heel dun straaltje open, dan geef ik hem een lepeltje, en terwijl ik de aardappelen schil enz. vermaakt hij zich uitstekend. Hij probeert met zijn nog niet volledig ontwikkelde motoriek met dat lepeltje water naar binnen te krijgen. .(Zie foto op de Nieuwsbrief).Dat is een hele klus voor het ventje en zo is hij lekker geconcentreerd bezig. En ik geniet ervan! Het is een schattig jongentje dat altijd blij kijkt of lacht.
Zo nu weten jullie weer even heel wat.
De volgende keer zal ik schrijven over “het wondere wereldje van de mieren”. 
|
-
-